Euskalduna naiz... eta nafarra!!

Aitortuko dut, flamenkoa ez dut gustuko, orokorrean ez naiz ni batere dantzazalea, inoiz ez naiz izan, akaso nahiko dorpea naizelako eta nire erritmoa inoiz ez doalako bat instrumentuek jotzen dutenarekin. Gutxitan hunkitzen nau dantza batek, noizbait bai, azkeneko Berako bestetako aurreskuak, adibidez, baina hori beste gai bat da. Ez dezazuen pentsa harro nagoela honetaz, penatzen nau, jakin badakidalako dantzak, eta folklorea orokorrean, gure ondare kulturalaren barnean daudela, zaindu eta transmititu beharrekoak. Penatuta ere, ez dut uste nire ezgaitasun honek nafartasuna kentzen didanik: nafarra naiz eta… euskalduna! Euskalduna, bai, eta nafarra ez baitira hauek bateraezinak.

Euskararen Legea gustuko ez izanik ere anitzetan irakurri dut, ez legoke gaizki horren defentsa sutsua egiten duenak ongi irakurtzea. Bere helburuak betetzen ez dituen lege honek, bere hitzaurrean dio, hizkuntzek toki nagusia dutela ondare kulturalaren barruan, ez edonolakoa, nagusia! Horretaz gain aitortzen du gizakiek komunikatzeko duten tresnarik onena eta bizitza sozialaren ezinbesteko euskarri direla hizkuntzak, identifikazio kolektiborako osagai eta gizarteko kideen artean bizikidetzarako eta ulermenerako faktore, hau da euskarak nafarragoak egiten gaitu. Kontseilariak, ordez, zein den euskarak merezi duen tokia ahantzita nahiago du flamenkoaren parean jartzea, herri izaera ezabatu nahi du bere hizkuntza eta hezkuntza politika euskara desagerraraztera bideratuz. Espainolak nahi gaitu, ahalik eta nafarrenak izanen gaitu.