Infantaren maitemintzetik urrun dagoen herri batean… malkoak ozeano bihurtu ditugu.

Erranen nuke denok noizbait sentitu ditugula tximeleta horiek, aldibereko erokeria eta baretasuna. Gutxien espero duzunean heltzen da eta horrelako sentsazioak nerabezaroan kokatzen baditugu ere, sortzen duen itsutasuna ez da adin kontua, eta dirudienez ez klase kontua ere. Maitemintzeaz ari naiz, zorionez izugarrizko esperientzia honek ez du behin betiko itsutasuna sortzen. Gizaki emozionalak gara baina ez soilik, inteligenteak ere, gure emozioak ezagutzeko eta kudeatzeko gaitasuna dugu. Horregatik kezkatzen nau infantaren kasuak. Itsukeriak ez dio utzi bere ondoan gertatzen zenaz ohartzen, behin betiko maitemintzean bizi omen. Eritasun arraroa, eta garestia guretzat!

Bitartean, beraiengandik oso urrun dagoen beste toki batean, giza eskubideak defendatzeagatik, konponbidea bilatzeagatik, bakea aldarrikatzeagatik denak delitugileak, denak hiltzaileak; justizia denontzako berdina izanik ere, hor ez omen da behar epaiketarik. Zertarako? Beraiek badakite.

Ernatutako Euskal Herriaz ari naiz, eskerrik asko Velasco astintzeagatik. Gure herria maite dugu, bakea nahi dugu, behar dugu. Eta gu, benetan, ez dut uste itsuak gaudenik, ez maitasunez, ez begiak malkoz beteak ditugulako. Gure malkoak, tantaz tanta, joan dira itsasora, ozeano bihurtu ditugu.